Gewichtsverlies bij te zware patiënten kan vermindering geven van het urineverlies. Vrouwen met urineverlies enkel en alleen op te verwachten momenten zoals bij sportactiviteiten, kunnen soms baat hebben van een vaginale tampon die de plasbuis wat ondersteunt.  Patiënten met chronische obstipatie kunnen baat hebben van de behandeling hiervan omdat ze dan minder langdurig hoeven te persen voor de ontlasting en er dus minder drukverhoging nodig is. Behandelen van een chronische hoest kan ook bijdragen aan minder urineverlies bij deze patiënten met stress-incontinentie.

Oefenen van de bekkenbodemspieren kan de actieve aanspanning van de bekkenbodem verbeteren. Een deel van de patiënten kan hierdoor geen hinder meer hebben van urineverlies.  Deze oefeningen kunnen desgewenst onder begeleiding van een gespecialiseerde bekkenfysiotherapeut plaatsvinden. Doorverwijzen voor bekkenfysiotherapie is met name zinvol als vrouwen bij het lichamelijk onderzoek een slechte tot matige bekkenbodemfunctie hebben of juist een aantoonbare aangespannen bekkenbodem. Bij mannen die operatief behandeld zijn aan blaas, plasbuis of prostaat, kan de bekkenbodem getraind worden om daarmee de stress-incontinentie te verminderen.
  
Bekkenfysiotherapeuten mogen inwendig werken waarbij soms gebruik gemaakt wordt van elektrostimulatie of biofeedback. Bij dit laatste wordt de spierspanning met een elektrode gemeten zodat de patiënt inzicht krijgt in aan- en ontspanning van deze spiergroep en de eventuele relatie met de klachten. Na een vaginale bevalling worden vrouwen geadviseerd hun bekkenbodem weer te trainen als ze voldoende lichamelijk hersteld zijn.

Met de komst van het vaginale ‘bandje’ in 1996 is er een relatief eenvoudige operatie beschikbaar gekomen voor vrouwen met stress-incontinentie. De TOT- tape wordt via een kleine vaginale operatie onder de plasbuis geplaatst. Hiermee wordt de plasbuis ondersteund bij druk vanuit de buik. De meeste vrouwen zijn hiermee goed geholpen, waarbij het resultaat ook op de middellange termijn blijft bestaan. De operatie wordt in principe uitgevoerd onder een korte narcose en kan in dagbehandeling plaatsvinden.

Voornamelijk bij mannen met stress-incontinentie als complicatie na een operatieve ingreep kan ook de indicatie gesteld worden voor het plaatsen van een kunst-sluitspier (artificiële urinaire sfincter). Hierbij wordt via een snede onder de balzak de plasbuis opgezocht en er wordt een opblaasbare cuff omheen geplaatst. Deze cuff is enerzijds verbonden met een reservoir dat achter het schaambeen wordt geplaatst en een te bedienen pompje dat in de balzak wordt gepositioneerd.

• Gewichtsafname bij te zware patiënten kan het urineverlies verminderen.
• Verminderde inname van koffie, alcohol of andere levensmiddelen (koolzuurhoudende dranken, kunstmatige zoetstoffen en citrusvruchten) kan helpen.
• We adviseren rokende patiënten te stoppen met roken, omdat nicotine kan bijdragen aan het ontstaan van aandrang-incontinentie.
• Bij klachten van chronische obstipatie zullen vezels en een ruime vochtinname geadviseerd worden aangezien obstipatie een risicofactor is voor aandrangklachten.

Aandrang-incontinentie behoeft zelden een operatieve behandeling. Er zijn medicijnen ontwikkeld speciaal voor de overactieve blaas en aandrang-incontinentie. Deze medicijnen zorgen ervoor dat de blaas minder ‘spastisch’ wordt waardoor de hinderlijke aandrang grotendeels verdwijnt. Hierdoor heeft de patiënt meer tijd om een toilet te bereiken voordat de blaas de urine al, ongecontroleerd, laat weglopen.

Vaak is het zinvol om naast de medicijnen ook blaastraining toe te passen, een behandeling waar gespecialiseerde bekkenfysiotherapeuten ervaring in hebben. Hierbij krijgen patiënten adviezen om geleidelijk ‘de blaas de baas te worden‘ door bij aandrang het plassen toenemend langer uit te stellen.

Als de klachten blijven bestaan ondanks medicijnen of als er teveel bijwerkingen worden ervaren van de medicijnbehandeling, kan besloten worden tot een operatieve behandeling. In de meeste gevallen wordt er dan gekozen voor Botuline toxine (‘Botox’) injecties in de blaaswand.  De injecties met Botox leiden tot een verminderde aandrang en een verminderde knijpkracht van de blaas waardoor er minder urine incontinentie zal optreden. Wel kan bij een klein deel van de behandelde patiënten teveel rest-urine achterblijven na het plassen, waardoor bijvoorbeeld blaasontstekingen kunnen ontstaan of een te hoge druk in blaas en/of nieren. Deze groep zal dan één keer per dag of vaker de blaas zelf moeten leegmaken met behulp van een catheter. Botuline toxine in de blaaswand werkt na gemiddeld 9 maanden uit zodat eventueel gekozen kan worden voor een herhaalbehandeling. 

Bij deze behandeltechniek wordt via de onderrug een elektrode (pacemaker) ingebracht die de zenuwen naar de blaas toe en van de blaas weg kan stimuleren. Het is een behandeling waarbij altijd eerst een proefstimulatie wordt uitgevoerd. Hierbij wordt een tijdelijke elektrode-draad in positie gebracht via de onderrug en het effect ervan wordt een week lang geëvalueerd. Indien er duidelijke verbetering bestaat van de klachten van aandrang en/of urine incontinentie, kan besloten worden tot een definitieve implantatie van een pacemaker.